اختلاس و جامعه کلنگی

جامعه ما جایی است که به تعبیر دکتر محمد علی همایون  کاتوزیان باید «جامعه موقتی، جامعه کلنگی» نامیدش.جامعه ای که هیچوقت در آن امیدوار به استمرار شرایطت نیستی.امروز دارا هستی و از دیگران دستگیری میکنی ممکن است-خیلی ممکن است- فردا نادار باشی و محتاج دستگیری.
چنین است که ما-مردان ایرانی- نسل اندر نسل، از زمانی که پا به عرصه کار و کوشش مینهیم، همواره به شب نخوابی دچاریم.از فردا هراس داریم، به ویژه اگر دستمان به وزیری و وکیلی و رانت حکومتی بند نباشد- که البته آنهم تضمین و تامین نمی آورد.این ایام خبر اختلاس سه هزار میلیاردی غوغایی به پا کرده که ریشه اش را باز هم باید در همان کلنگی بودن جامعه ما جست.اختلاسی به این عظمت حاصل ناامیدی دولتمردان از فردایشان است، میخواهند تا بر مسند حکومت تکیه زده اند، اندوخته ای ذخیره کنند تا خودشان و فرزندانشان بی دغدغه و هراس از فردا، فارغ از حمایت این و آن ادامه حیات دهند.پس میزان اختلاس و دزدی برایشان حدی ندارد، مبلغ هر چه بیشتر باشد ،امید به امنیت و آرامش طولانی بیشتر خواهد بود.
بدا به حال آن مختلس بدبختی که دم خروس اختلاسش در اثر زد و خوردهای مافیای قدرت – و بالطبع ثروت- بیرون بیافتد، هزار هزار قسم حضرت عباسش شتیده نمیشود.مطمئناً بارها و بارها در این چند ساله – به ویژه از زمانی که مردم به کل، نامحرم حکومت شدند ،چنین دزدیهایی صورت گرفته که دزدان یا از «خودیها» بوده اند یا «کار بلدها»» تک خوری» نکرده اند و به همه «خورانده اند»!
طبیعی است که در نبود آزادی بیان و به تعبیر حاکمان «رسانه های معاند»(!) هر کارمند جزئی توان دزدی و ارتشاء و سوءاستفاده میابد و آب هم از آب تکان نخواهد خورد.

 آیندگان- شاید – روزی این متن را بخوانند، در آن روز که حتماً ایران آزاد و آباد است چنانکه شایستگی آن را دارد، عبرت بگیرند و بدانند که نظام سیاسی دموکراتیک همه چیز یک کشور است، اگر نظامی آزاد بر سر کار باشد، توسعه آبادانی ، بالندگی و سرافرازی و خوشبختی برای تک تک افراد کشور میسر است و اگر نباشد، سیه روزی به معنای کامل بر زندگی افراد سایه می اندازد و فرصت یک باره حیات را از ایشان میستاند، وااسفا که این فرصت به هر جانداری فقط یکبار اعطا میشود. ما کودکی، نوجوانی، و جوانیمان را از دیکتاتورهایمان طلبکاریم و قیامت چنانکه آنها ادعا میکنند ، چه بر پا شود چه نشود ما فرصت حیات و بالیدنمان را از آنها بستانکاریم.